Tweede scherm behorend bij hoofdstuk 2:
- p29. Dingo’s op Fraser Island
Als ik van al die ‘attracties’ van de oostkust een hoogtepunt moet noemen, dan is dat ongetwijfeld Fraser Island. Het grootste zandeiland ter wereld is adembenemend mooi: azuurblauwe meren, mangrovebossen, tropische regenwouden, spectaculaire duinlandschappen en veel dingo’s. Dingo’s zijn wilde honden die beroemd/berucht zijn geworden na de verdwijning van baby Azaria Chamberlain in 1980, later verfilmd in ‘A cry in the dark’ met Meryl Streep (‘A dingo ate my baby’). Er is nooit met 100 procent zekerheid aangetoond dat een Dingo het had gedaan en de ‘Dingo-ate-my-baby-zaak’ werd in 2011 voor de derde keer heropend.
De enige manier om Fraser Island te bezoeken, is per 4WD. Je krijgt kampeerspullen mee, maar voor de rest moet je je drie dagen zien te bedruipen in de bush. Expeditie Robinson, maar dan met (veel) drank en eten. Tijdens een briefing kregen we speciale instructies over wat je moest doen als je oog in oog kwam te staan met een dingo: je armen voor je borst kruisen en de dingo recht in de ogen blijven aankijken. Op het voeren van een dingo stond maar liefst $3.000 boete en ontmoetingen kon je maar beter vermijden. Een jaar eerder was er een negenjarig jochie doodgebeten door twee dingo’s, een feit dat de publieke opinie ten aanzien van de Dingo-ate-my-baby-zaak flink beïnvloed had. Opeens was het een stuk aannemelijker dat een baby van negen weken oud ook wel eens niet opgewassen zou kunnen zijn tegen een dingo. Wij hebben er geen dingo gezien, maar desondanks was Fraser Island onvergetelijk.
- p34. Chillagoe Miss Nude calendar
De inwoners van Chillagoe gebruiken de kalender nog steeds als fundraiser. Waar bij de kalender van 2002 de opbrengsten nog naar het lokale ziekenhuis gingen, zijn de opbrengsten die de kalender van 2013 weet te genereren, bedoeld voor het behoud van de lokale rodeo, zoals hier valt te lezen. Ik heb niet de indruk dat de kwaliteit er in tien jaar op is vooruit gegaan. Dat gezegd hebbende: de beelden van 2002 zijn behoorlijk van mijn netvlies gewist. Gelukkig maar… 
- p33. De rietpadden van Australië
Over de rietpadden heeft Mark Lewis twee documentaires gemaakt. In 1988 ‘Cane Toads: an unnatural history’ en in 2010 de opvolger ‘Cane toads: The conquest’. Een hilarische maar ook schokkende docu. Zie hier de trailer (maar je kunt hem ook in zijn geheel op internet terugvinden):
- p36 De waterbuffeljacht en het krokodillengevaar
Hier onze gids Al die één van de big five geschoten heeft.
Onze gids Al schoot met scherp en ik met mijn camera
Al hield nog steeds afstand, maar wij zagen geen gevaar. Hij is toch dood?
En als trofee ging de kop mee. Gids Al zou deze, naar lokaal gebruik, in de grond begraven zodat de kop na een half jaar schoon gevreten zou zijn door de termieten en hij hem boven de schoorsteen kon hangen. Volgens mijn gids Al was het in september ‘niet al te gevaarlijk’ om een rivier met kniediep water over te steken. In september was het immers ‘dry season’. Je vertrouwt op je gids, dus ik stak de rivier over. Een paar weken later werd de Duitse studente Isabel von Jordan in Kakadu opgegeten door een 5 meter lange krokodil. Ik ben nog nagegaan of haar gids toevallig Al heette. Dit bleek niet zo te zijn. Glenn Robbles was de man die Isabel er niet weerhouden had het water in te gaan, en hij is hiervoor drie jaar geschorst. En ik nog gewoon quasi-grappige foto’s maken over snorkelen met krokodillen…
