Tweede scherm behorend bij hoofdstuk 15
- Pagina 180: De Herengracht Index
De Maastrichtse professor Piet Eichholtz bedacht de Herengracht Index. Deze geeft de prijsontwikkeling van grachtenpanden over de afgelopen eeuwen weer. Eichholtz verzamelde de koopprijzen van de panden op de Amsterdamse Herengracht van 1650 tot nu. Door deze prijzen te corrigeren voor inflatie construeerde hij de Herengracht-index. De prijzen, gecorrigeerd voor inflatie, zijn een goede indicatie voor de ontwikkeling van de Nederlandse huizenprijzen in het algemeen, want de huidige staat van de grachtenpanden is nagenoeg gelijk aan die kort na oplevering en ook de omgeving is niet significant veranderd. Er zijn maar weinig plekken op de wereld waar dit zo is, dus de Amsterdamse grachtengordel is één van de weinige plekken waar je over een zeer lange periode de prijzen kunt vergelijken.
Bekijk je die grafiek, dan zie je geen continu stijgende lijn, maar een grillig berglandschap met hoge toppen en diepe dalen. Net zoals een aandelengrafiek. En wat blijkt? In 2008 hebben we de all time high uit 1736 gebroken: de huizenprijzen waren historisch hoog, maar nog maar net iets hoger dan in 1736. Toen werd, omgerekend in euro’s van nu, ruim 2,6 miljoen euro voor een Herengrachtpand neergeteld. En zoals bekend, sinds 2008 zijn de prijzen weer aan het dalen en gaat deze grafiek weer naar beneden.
- Pagina 182
De documentaire ‘De magie van Mandela’: http://www.npo.nl/de-magie-van-mandela/06-12-2013/VARA_101310833
Het begint met de binnenkomst van Mandela in het stadion en wat Tom Egberts vertelde was geheel herkenbaar.
- Pagina 181: Waar zijn de foto’s dan?
Misschien was Thailand wel het fijnste land waar ik tot dan toe geweest was. Een bijkomend voordeel was dat Thailand zeer veel nationale feestdagen kent, dagen waarop alle bedrijven dicht zijn en de werknemers vrij. In de paar maanden dat ik er verbleef, waren dat er alleen al een stuk of zes. Die extra vrije dagen gaven me de mogelijkheid en passant nog even een extra land aan mijn verzameling toe te voegen, te weten Cambodja.
Siem Reap ligt op slechts een uurtje vliegen van Bangkok en die moeite doe je voor het nabijgelegen, wereldberoemde tempelgebied van Angkor. De bekendste tempels zijn die van Angkor Wat, het grootste religieuze bouwwerk ter wereld en Angkor Thom, dat als decor voor de film Tomb Raider met Angelina Jolie heeft gediend. Ik ben normaliter niet een enorme tempel-man en in de maanden ervoor had ik al meer tempels gezien dan me lief was, maar de tempels van Angkor waren zeldzaam indrukwekkend. De omvang, ligging en historie van het gebied, de bouwstijlen, de diversiteit en de hoeveelheid aan tempels, dat alles maakte het een absoluut hoogtepunt in Azië.
Voor het eerst sinds ik in Azië was maakte ik ook een berg foto’s. Ik had eerder niet veel zin meer gehad foto’s te maken en dit bewust beperkt gehouden tot hoogtepunten. Dat was tien jaar eerder tijdens mij eerste reis naar Australië en Indonesië wel anders geweest. Iedereen was toen nog onder de indruk van mijn twee megapixel camera van 900 gulden. Een wonder van techniek dat destijds nog vrijwel niemand bezat. Terwijl mijn reisgenoot nog ‘gewoon’ op papier afgedrukte foto’s naar huis stuurde, zat ik als één van de weinigen in een internetcafé foto’s op mijn website te plaatsen. Wat was het thuisfront onder de indruk.
Bij mijn tweede lange reis, naar Zuid-Amerika, was een digitale camera al gemeengoed geworden en was de techniek veel verder gevorderd. Ik zette toen al filmpjes op Youtube en bij terugkomst heb ik nog de moeite genomen een digitaal album op Flickr te zetten. Tijdens en na de reis die een jaar later volgde had ik al geen zin meer om dergelijke moeite te doen. Ik kijk er zelf toch zelden meer naar. En ik heb niet de illusie dat veel mensen op mijn vakantiekiekjes zitten te wachten. Dus waarom digitale fotoalbums maken van elke scheet die ik op reis heb gelaten?
Nou zijn Aziaten qua foto’s nemen het ergst en dat beperkt zich niet alleen tot Japanners. Aziaten leggen letterlijk álles vast. Sinds mijn tijd in Azië ben ik me steeds meer gaan storen aan het gegeven dat tegenwoordig iedereen overal alles digitaal vastlegt. Dat gebeurt met een frequentie en onverschilligheid waaruit weinig fotografisch gevoel blijkt. Fotograferen was ooit op het juiste moment, vanuit de juiste hoek met de juiste belichting die ene wereldfoto maken. Tegenwoordig is fotograferen zo veel mogelijk klikken, later de mooiste selecteren en de rest weggooien. Als men daar al de moeite voor neemt. Je kunt een beetje bezienswaardigheid of natuurverschijnsel nauwelijks meer bewonderen zonder dat er tientallen mensen voor staan om foto’s te maken of met de bezienswaardigheid of het natuurverschijnsel vereeuwigd te worden. Het is me dan ook niet gelukt van het beroemde plaatje dat in Tomb Raider te zien is een foto te maken zonder andere toeristen er op. Net zoals je tegenwoordig bij een concert met moeite de artiest op het podium kunt ontwaren, door het woud van omhooggehouden camera’s en telefoons die het gehele optreden filmen. Beelden die je even later al op Youtube of Facebook terug kunt zien. Het lijkt belangrijker dat je vrienden kunnen zien dat je ergens geweest bent of iets beleefd hebt, dan dat je het moment zelf écht beleeft.
Ik probeerde daarom al een tijdje minder digitaal vast te leggen. Maar bij de tempels van Angkor Wat kon ik het ook niet laten een boel foto’s te nemen. Maar objectief beschouwd wordt het nemen van foto’s een steeds zinlozere bezigheid. Immers: als ik even Google vind ik duizenden foto’s van Angkor Wat. Ook nog wel mooiere dan die ik zelf gemaakt heb. ‘Maar dan sta je er zelf niet op.’ Tja, een foto van Angkor Wat wordt er echt niet mooier van als ik er voor sta (en dat geldt heus niet alleen voor mij). Maar ook ik kan de digitale variant van de hond die een plasje tegen een boom doet nog niet (altijd) onderdrukken. Dus sta ook ik zelf op het Tomb Raider plaatje. Mea net zo culpa… Maar ik ben aan het minderen. Ik laat mijn camera vaker thuis en ben minder aan het vastleggen en meer aan het ervaren en beleven. Ik probeer zo veel mogelijk alles op mijn eigen interne geheugenkaart op te slaan. Dan beleef je meer dan wanneer je je druk maakt over hoe het er op de foto uit zal zien.
Nou, hieronder dan toch maar wat plaatjes. En ik moet toegeven dat ik ze nu pas zelf voor het eerst terug gezien heb.
